Nog één keer terugblikken op de Dodentocht

Nog één keer terugblikken op de Dodentocht

We komen nog één keer terug op de Dodentocht van gisteren. Ook Paul Coolen maakte vandaag een terugblik op een etmaal afzien.
Ik ben gestart met Diederik Dirickx en bij de start zaten we klaar om te vertrekken (redelijk vooraan) toen ik zag dat ik mijn inschrijvingskaart verloren was. We zijn terug naar de tent gelopen voor een nieuwe nummer en konden daarom pas om 21u30 vertrekken. Heel veel sfeer, heel fijne mensen, feestjes langs de weg, aanmoedigingen, drank, traktaties… Je moet dit meemaken. Ik voelde suikertekort en sprak een vrouw aan met de vraag voor 4 stukken fruit. Enkele minuten later 4 sappige perziken die ongelooflijk veel deugd deden.
Na een aantal uren kreeg mijn wandelvriend last van rug en buik. Ik ben een tijd ondersteunend blijven meelopen maar het ging hem niet goed. Na enig overleg ben ik alleen doorgegaan. Ik heb toen een hele mooie lang wat euforische periode meegemaakt van 2.5u (met korte pauzes) met prachtige muziek in de oortjes een tempo van zeker 7km/uur (pauzes niet meegerekend). Mijn lichaam en geest waren volledig mee in het juiste ritme, licht en snel. Muziek op shuffle met telkens een onverwacht mooi stuk, door de nacht tot de ochtend begon te lichten en ik in Steenhuffel(Palm) aankwam. Dit had voor mij mogen blijven duren.
Door het continu voorbijsteken van andere wandelaars heb ik in de berm gewandeld, goten, sprongetjes gemaakt, meters gelopen… dus niet recht toe recht aan gestapt wat minder wrijving geeft. Mijn ondervoeten deden dus zeer. Ik had een warme maaltijd besteld die vlot binnenging. Sommige wandelaars geraken zo vermoeid dat ze zelfs niet meer kunnen eten. Bij het wandelen in de zaal wankelde ik wel wat dus nam ik een rustpauze van bijna een uur (met eten) waardoor de gemiddelde snelheid naar de volgende post terugviel tot 2.9. Mijn voeten hadden zorg nodig. De EHBO-post was overbelast dus heb ik ergens een rustig grasveldje gezocht en de 2 grote blaren met compeed bedekt. Vanaf dan had ik keer op keer een tijdje nodig om weer op snelheid te geraken. De volgende post (Peizegem) bood beenmassage aan en dat kon ik niet weigeren. Dan voetverzorging en nadien stilaan weer op gang geraken. Toen ben ik een post voorbij gewandeld met wat voedsel voor onderweg en ineens naar Opdorp (11.5km) waar ik een klop kreeg. Ik had te weinig suikers ingenomen. Ik heb toen in de schaduw van een boom rustig heel wat verorberd. Je moet weten dat we bijna 24u alleen suikers eten (gebak, rijsttaartjes, koekjes, bananen, appels..) behalve op het einde toen appelsienen, tomaten, hardgekookte eieren verschenen. Dit was dus mijn dip op 66km. Ik ben toen solo voortgestapt op eigen tempo maar dit was vrij traag. Velen staken mij voorbij. Was dus niet zo goed. In Lippelo kon ik eens goed naar het toilet gaan (Toi Toi) wat een hele opluchting gaf. 15’ rust met benen omhoog (bankje). Ik ben toen aangesloten bij een groepje dat stevig doorstapte (zeker 5.5km/u). Vanaf dan ging alles goed. Ik stopte regelmatig. De laatste 3 km had ik er nog even zin in om met muziek naar Bornem te stappen met een stevige tred. Aankomst was voor mij niet zozeer emotioneel dan wel erg reëel. Na inscannen en ontvangen van de trofee was het eerste wat ik zocht een stoel waar ik het eerste half uur niet meer vanaf kwam. Ik wachtte op mijn maat Diederik die wonder boven wonder zich stevig in de hand heeft gehouden (de bezemwagen zat hem eerst op de hielen). Hij had alles gegeven en kwam wat later maar ruim binnen de tijd aan. Het enige wat ik wou was een bed maar de chauffeur en familie wilden nog wat drinken zodus lag ik 23u30 in mijn bed. Geslapen tot 9u en redelijk ok. Ik lijk te lopen als een oud manneke want de voeten doen onderaan wat zeer maar dat gaat over. Hier vind je nog een sfeervideo van bij de start. (Paul Coolen)13728