De Week van de Waarheid

Als er ergens een sneeuwvlokje in de lucht hangt, klinkt steevast 'De eerste sneeuw' van Jan De Wilde uit je radio. Geen enkel station dat zichzelf respecteert laat die Vlaamse kleinkunstklassieker dan onaangeroerd. Met de opwarming van de aarde begon ik de jongste jaren stilaan te vrezen voor de Sabam-inkomsten van de heer De Wilde, maar gelukkig krijgt hij dezer dagen weer wat op zijn rekening gestort. Een schrale troost in deze tijd voor de artiesten, want dat is Jan op zijn 77ste nog altijd.

Maar goed, er zou dus een beetje sneeuw gaan vallen. Het katapulteert ons altijd terug naar onze jeugd. In onze herinnering - die wellicht meer door verbeelding wordt gedomineerd - lag de sneeuw dan altijd wekenlang kniehoog. Kwatsj natuurlijk. 't Was dat we toen nog peuters waren en onze knieën behoorlijk laag stonden. En zo lang bleef die sneeuw ook altijd niet liggen. Eén keer is het wel koekenbak geweest, ergens in de jaren zestig. Er lag toen zoveel sneeuw dat het dagelijkse leven ontregeld was en de scholen anderhalve week dicht bleven. De situatie was vergelijkbaar met vorig jaar, toen de scholen sloten en alles stilviel, een snowdown als het ware. Maar we hebben ons toen wel goed geamuseerd. Sneeuwmannen gemaakt - tegenwoordig krijg je daarvoor last met Unia want je moet een evenredig aantal sneeuwvrouwen maken - sneeuwballengevechten gehouden, enz. Kortom, wintervakantie met dolle pret. De jaren nadien was ik telkens woedend als bij sneeuw de strooiwagens voorbijkwamen. Pretbedervers die het mogelijk maakten dat we toch naar school konden. 

Als we de weersvoorspellingen bekijken, zullen we straks niet lang plezier hebben aan de sneeuw. In de Ardennen hebben ze wel gedurende enkele weken sneeuw. Maar, net als de ski-uitbaters daar kunnen doen waarvoor ze ski-uitbater zijn geworden, mag het niet. In de winter niet naar de sneeuw, in de zomer niet naar het water. Corona maakt er een zootje van. Jammer dat dat virus niet bevriest. (Rik D, Dorpsfilosoof)
67332