DOORPRIKT: De kloof tussen wensen en werkelijkheid
De laatste uren van 2025 tikken alweer voorbij. Om middernacht, of de uren en dagen nadien, zullen we elkaar weer een vredevol en gezond 2026 toewensen. Het is uiteraard allemaal welgemeend, maar zoals het woord zelf zegt, wensen zijn wensen en belichamen zelden de werkelijkheid.
Neem nu de vrede. Er woeden wereldwijd nog steeds meer dan 50 conflicten waarvan dagelijks kinderen, vrouwen en mannen het slachtoffer zijn, waardoor die zich momenteel zelfs geen toekomst durven dromen. En de zogenaamde wereldleiders blijven maar inhoudloze shows opvoeren waarin zij het zogenaamd oplossen, terwijl op het terrein de bommen vallen en de drones zoemen. Erger nog, diezelfde grote leiders spelen zelf spelletjes die de wereld aan de rand van de vernietiging dreigen te brengen. Dichter bij huis moeten we nog afwachten of in Brussel vannacht weer een oorlogje wordt gespeeld om ‘Nieuwjaar te vieren’. Het drugs- en crimineel geweld van de grote steden, sijpelt trouwens langzaam door richting Limburg. Allemaal evoluties die ons bezorgd naar de toekomst doen kijken.
En die andere wens: gezondheid. Decennialang was de halve wereld jaloers op ons Belgische verzorgingssysteem, maar alle inspanningen van de zorgverstrekkers ten spijt, lijkt ook dat af te kalven. Lange wachttijden bij tandartsen, specialisten, … patiënten die geen huisarts meer vinden, ook hier bij ons. Zelfs de bevoorrading van medicamenten – die dikwijls hier worden gemaakt – is niet altijd gegarandeerd. En dan hangen er nog meer besparingen boven de gezondheidssector.
Van besparingen gesproken. Regeringspartijen gaan prat op de redding van de index, op de belastingvermindering waardoor inwoners op jaarbasis netto meer overhouden, … het zal allemaal wel waar zijn. Maar zet daar tegenover stijgende prijzen van bijvoorbeeld openbaar vervoer, de hogere factuur van de afvalverwerking – zonder tussenkomst van de gemeente vanaf nu – het wegvallen van de belastingaftrek voor dienstencheques, het schrappen van renovatiepremies terwijl iedereen wel zijn oude woning moet renoveren, documenten en vergunningen die duurder worden, verhoogde BTW-tarieven, en zo kunnen we de lijst nog veel langer maken. Dan moet je geen econoom zijn om te beseffen dat de meeste inwoners er de komende jaren alleen maar financieel op achteruit gaan.
Gelukkig blijft er nog zoiets als solidariteit overeind. Maar ook daar is er een verschuiving. De westerse landen bouwen hun ontwikkelingshulp af, iets wat ook afstraalt op het derde wereld-enthousiasme van brede lagen van de bevolking. De verminderde fiscale aftrek van giften zal ook al geen goed doen. Daartegenover staat dat mensen wel alsmaar meer warm te maken zijn voor solidariteit dichter bij huis. Het succes van De Warmste Week met zijn honderden lokale acties – ook hier bij ons – is daar één voorbeeld van. Maar bijvoorbeeld ook hoe een gezin in Viversel dat op kerstavond zijn hele hebben en houden bij een brand verloor kon rekenen op een golf van solidariteit. En organisaties als Sint-Vincentius kunnen nog steeds terugvallen op de bevolking. En dat zal nodig zijn nu ook de voedselbanken de alarmbel luiden door de sterke vermindering van de Europese steun. Terwijl het aantal behoeftigen alleen maar stijgt.
Het zal één van de grote uitdagingen van 2026 worden: ondersteuning verlenen aan wie het echt nodig heeft, maar tegelijk wie zelf in staat is om zijn of haar lot in eigen handen te nemen, daar op een overtuigende manier toe stimuleren.
Zullen we u dan toch maar een gezond, vredevol en rechtvaardig 2026 wensen? (Dirk Reynders)87370