DOORPRIKT: genoeg leugens na 30 jaar

DOORPRIKT: genoeg leugens na 30 jaar

Vandaag 30 jaar geleden. Met enkele journalisten zoefden we mee naar de ondergrond van Zolder voor een kleine sluitingsplechtigheid. Een toespraak van de personeelsdirecteur, links en rechts werd een traan geplengd, een brokje steenkool in onze zak gestoken, ... en petit comité. Want de mijnwerkers wilden niet mee met de 'sluitingsploeg'. Zij trokken naar het standbeeld van André Dumont, net zoals ze dat vandaag deden. Het was een onwezenlijke dag, droefheid, verslagenheid en machteloosheid overheersten. Aan de overzijde van de weg werden de feesttenten opgebouwd, om in het weekend een sjieke receptie te houden, voor genodigden, maar zonder mijnwerkers. De koffietafel na de begrafenis. 

Ach, het was niet het eerste staaltje van hypocrisie. De eerste leugens rond de mijnen dateren al van in de jaren ’60, toen Zwartberg er moest aan geloven. In 1986 trok de regering Thyl Gheyselinck aan als manager voor … een herstructurering van de mijnen. Het woord sluiting werd angstvallig gemeden, een leugen. Toen later de sluitingsplannen toch op tafel kwamen, zou de laatste mijn openblijven tot eind 1996. Het werd meer dan 4 jaar eerder, een actualisering heette dat. Een leugen dus. En nadien kwamen de verhaaltjes, plannetjes en fantasietjes over pretparken, filmstudio’s en andere wilde plannen. The sky was the limit, maar de klap was des te groter telkens iedereen weer met de voeten op aarde belandde.

Ondertussen hadden de mijnwerkers door harde strijd een stevig sociaal akkoord uit de brand gesleept, ongezien in ons land tot op dat moment. Stevige afscheidspremies en een goede pensioenregeling. Het moet gezegd: met dank aan de opzichters die de leiding van de strijd in handen hadden genomen. Tot enkele jaren geleden bleek dat de zo fel afgedwongen pensioenen al die tijd niet correct waren uitbetaald. Weer bedrog. En ja, het waren opnieuw de voormalige opzichters– ondertussen verenigd in de KS-Vriendenkring – die de politieke druk zo fel opvoerden dat alle leden van de betrokken kamercommissie voor een wetswijziging zorgden die de pensioenen aanpaste mét een compensatie voor de voorbije tien jaar. 

Maar ondertussen was het vuur van decennia geleden bij de opzichterskopstukken weer opgelaaid, Michel Dylst en co genoten zichtbaar weer van hun vlammende toespraken – overgoten met een vleugje demagogie – en de kick van de duizenden ex-mijnwerkers die applaudisseerden en scandeerden. En ze gingen nog een stap verder, alle achterstallen moesten worden uitbetaald, fiscalisten met rekenmachines en advocaten met wetboeken werden erbij gehaald en becijferden dat elke ondergronder gemiddeld recht had op 82.000 euro achterstal, schadevergoeding en intresten. Het zal hen ook deze keer wel lukken, dachten de mijnwerkers. En ze betaalden gewillig hun lidgelden, ook bijkomende steunoproepen werden gul beantwoord. Solidariteit is nu eenmaal geen loos begrip bij de mijnwerkers. 

Maar laat ons deze keer grote vraagtekens plaatsen bij dat extra bedrag dat de mijnwerkers is voorgespiegeld. De KS-Vriendenkring schermde wel met Wet = Wet maar in de wet van 7 mei 2020 is duidelijk sprake van terugwerkende kracht (retro-activiteit) met tien jaar. Ondertussen zit voorzitter Dylst samen met zijn partner in de cel op verdenking van oplichting en misbruik van de gelden van de leden. KS-Vriendenkring werd door de gerechtelijke actie vleugellam en ging op in een nieuwe organisatie: European Miners Association die – haar naam indachtig – nu beweert haar gelijk te gaan halen via Europa. Weer een nieuw scenario.

Worden de mijnwerkers nu uiteindelijk belogen, bedrogen en bestolen door degenen die hun rechten al die jaren hebben verdedigd? Bestolen, dat laten we over aan het onderzoek van het gerecht. Van die verspreidde complottheorieën hebben we trouwens ook onze buik vol. Bedrogen? Dat hangt samen met het vorige. Belogen? Zonder twijfel, als je gewoonweg de nonsens op een rijtje zet die er de afgelopen weken is verkondigd en die dan nadien weer moest worden ingeslikt.  

Is het niet tijd dat na 30 jaar de zaak correct afgehandeld wordt. Dat mijnwerkers niet langer belogen worden. Dat iedereen krijgt waar hij volgens de wet recht op heeft, niks meer, niks minder. En dat geldt ook voor degenen die volgens de wet moeten gestraft worden.
(Dirk Reynders - Internetgazet Heusden-Zolder) 

Reacties op Facebook 75374