DOORPRIKT: Vraagtekens

Een ongekende periode als deze dompelt de mensen onder in onzekerheid, het overspoelt hen met vraagtekens. Hoe lang duurt dit nog? Zullen we het redden? Wat mag nu wel en wat is verboden? Wat nadien? Niemand kan die onzekerheid wegnemen en niemand kan met zekerheid alle vragen beantwoorden. Wat wel nodig is, zijn duidelijke beslissingen. En ook al vat de overheid de koe bij de horens, het heeft al verschillende keren aan duidelijkheid gemankeerd en instanties spreken elkaar tot op vandaag tegen.

Kappers eerst openblijven, dan sluiten, bloemenwinkels dicht, dan weer open maar uiteindelijk toch dicht, fietsen en wandelen binnen 1 km, 20 km of toch maar zonder beperking, recyclagepark dicht en nu weer open, wel een mondmasker dragen of toch niet, sommigen mogen op een bankje rusten anderen weer niet, nu toch weer uitzonderingen die met de auto naar een natuurgebied mogen, ... en misschien nog het ergste: de handhaving van de maatregelen tot na de paasvakantie terwijl je geen wetenschapper moet zijn om te beseffen dat de problemen dan nog lang niet van de baan zullen zijn.

Wat we nu allerminst nodig hebben, is dat de solidariteit en de eensgezindheid zoals we die de afgelopen weken bij – het grootste deel van - de bevolking hebben bespeurd, worden ondermijnd. En dan past het niet dat op welk niveau dan ook politieke of machtsspelletjes worden gespeeld. Maar ook niet elders. Dat de werkgeversorganisaties om maatregelen vragen om bedrijven en economie te ondersteunen, is terecht. Maar dat sommige van hen nu met de roep op soepele ontslagregelingen en aanpassing van de socale zekerheid hun oude adagia bovenhalen, is een oorlogsverklaring aan de vakbonden en de werknemers, die ze na deze periode broodnodig zullen hebben om samen aan de herstart te werken. 

Het virus heeft ondertussen fel om zich heen gegrepen, ook in Heusden-Zolder. Iedereen kent wel iemand die overleden is of een familie die getroffen is. En bovenop dat verdriet komt nog eens het afscheid dat niet kan verlopen zoals de rouwenden dat wensen. Dat hakt er diep in en dat zal ook niet na deze crisis weggewist zijn. Hopelijk krijgen ze de tijd en de kans om het onverwachte afscheid alsnog te verwerken. 

Maar hoe onwezenlijk ook, de voorbije dagen hebben ook positieve dingen tot stand gebracht: nooit waren het wandelen en fietsen in eigen dorp zo populair. Buurtbewoners herontdekken straten en steegjes waar ze al jaren niet meer of zelfs nog nooit geweest waren. En heb je het ook gemerkt ... mensen zeggen elkaar weer goeiedag op straat, bekenden of onbekenden. Misschien een uiting van het besef dat we allemaal in 't zelfde schuitje zitten, of je nu praat over Heusden-Zolder, Europa of de wereld. Blijven we ook na het coronatijdperk wandelen en fietsen in eigen buurt, en elkaar goeiedag zeggen? Laten we alvast dit vraagteken wegnemen en volmondig ja zeggen. (Dirk Reynders – Internetgazet Heusden-Zolder)
Reacties op Facebook

53404